#1 Hoe ik 30kg afviel zonder dieet

Ik ben echt een Bourgondiër en ik hou van eten. Bij ons stonden ook elke zaterdag de worstenbroodjes op tafel. Wie is daar niet gek op? Ik wel. Ik had eigenlijk een hele fijne jeugd, alleen had ik wel iets heel erg heftigs meegemaakt. Een heel groot ding daarin is dat ik heel veel gepest ben geweest. Je kunt het je niet voorstellen, maar ik ben echt gepest geweest vanaf de kleuterklas af aan tot mijn vervolgstudie. Dat is ongeveer 15 jaar. 

Ik heb elke dag gehoord dat ik niet goed genoeg was, niet leuk genoeg, niet mooi genoeg, niet knap genoeg, ik zou nooit een vriendje kunnen krijgen. Nou, al dat soort gekke dingen heb ik elke dag naar mijn hoofd gegooid gekregen en niet van één persoon, maar echt letterlijk van de hele school. En je kunt je voorstellen wat dat met je doet. Dus ik kan me eigenlijk niet anders herinneren dat ik vanaf kleins af aan een heel negatief zelfbeeld had, maar ook een heel negatieve gedachtegang. Het glas was bij mij echt altijd half leeg. En dat komt natuurlijk ook deels door wat ik heb meegemaakt, want dat vormt je conditionering. En eigenlijk is conditionering een overkoepelende naam voor alles waar je heilig in gelooft, dus bijvoorbeeld je overtuigingen, maar ook alles wat jou is aangepraat in het verleden, in je opvoeding. Dus eigenlijk alles wat jij ziet als waarheid.

Als ik een voorbeeld mag geven waar iedereen zich in herkent: Sinterklaas. Rond december komt de heiligman naar Nederland om kinderen op 5 december cadeautjes te geven. Als jij geboren wordt als baby’tje, dan weet jij in vredesnaam niet wie Sinterklaas is. Dat wordt je eigenlijk bewust aangepraat, wil ik bijna zeggen. Vanaf 2 a 3 jaar, dan krijg je wat meer besef en dan zie jij die man met die lange baard en Zwarte Piet. Dat gaat nog meer leven als jij in de kleuterklas zit. Want dan praat de juffrouw erover, je hebt het Sinterklaasjournaal, je mag je schoen gaan zetten. Dus eigenlijk heel jouw omgeving zorgt ervoor dat jij gaat geloven dat Sinterklaas bestaat. Want wie vult anders jouw schoen ‘s avonds? En daarom ga jij er als kind heilig van overtuigd raken dat die man bestaat en dat diegene jou cadeautjes geeft op 5 december. Dan komt er een moment waar je wordt verteld dat je ouders altijd je schoen vulden. En de cadeautjes op pakjesavond kwamen ook van hen. Zo valt jouw waarheid in duigen. Dit is ook een conditionering. Want iedereen zei altijd dat Sinterklaas bestaat, totdat je erachter kwam dat dat niet het geval is. Er werd je dus een andere waarheid aangepraat. Dat is dus je conditionering.

Je kunt je voorstellen dat mijn conditionering ging over mezelf. En als ik het heel veel breder trek, over het leven (zonder heel te dramatisch te klinken) was het heel negatief. Ik hoorde elke dag dat ik er niet toe deed. Zelfs tot aan mijn puberteit hoorde ik elke dag dat ik niet goed genoeg was. Er ging bij mij een kronkel ontstaan: “Oké, als ik ben afgevallen, dan ben ik wel mooi”. En wanneer je de kilo’s eenmaal bent afgevallen, krijg je vaak de bevestiging van je omgeving. “Goh, ben je aan het lijnen? Je ziet er zo goed uit en je straalt en je ziet er mooi uit”. Naar die bevestiging was ik natuurlijk heel erg op zoek, want dat hoorde ik anders nooit.

Dit resulteerde dat ik vanaf mijn puberteit begon te diëten. Ik had overigens nooit echt een heel slecht gewicht, maar ik wilde me gewoon beter voelen. Dus ik ging het ene dieet na het andere proberen. Ik heb echt elk mogelijk dieet geprobeerd dat je maar kunt bedenken. Ik noem mezelf ook weleens gekscherend de ‘dieet-expert’, want noem een dieet – en ik heb het waarschijnlijk geprobeerd. Ongelooflijk. Het diëten ging altijd wel een paar weken goed, want ik ben van nature ook altijd heel streng voor mezelf. Het moet altijd goed. Het was hollen of stilstaan. Er was bij mij nooit iets tussenin. Dus als ik ergens voor ging, dan ging ik er ook 100% voor. Dus ook met diëten. Ik zei altijd ‘nee’ tegen alle lekkere dingen, want dat paste niet in mijn eetschema en in mijn dieet, dus dan ga ik dat niet eten. Dit hou je een paar weken vol en vervolgens val je terug in je oude gedrag.

Ik had dus ook heel erg de overtuiging dat als ik iets lekkers at, dan is de dag verpest. Wanneer er op mijn eetschema stond dat ik kwark moest eten terwijl ik dan ‘s ochtends een boterham at, dan dacht ik al “oké, ik sta al 1-0 achter deze dag, dus vandaag gaat het al niks meer worden”. Dan haalde ik in de pauze maar gewoon een frietje halen en s’avonds trok ik nog een zak chips open. Morgen ga ik wel weer beginnen, want vandaag is toch al afgeschreven. Dit resulteerde erin dat wanneer ik een dieet ging volgen, ik de eerste weken wel wat af was gevallen, misschien lukte het zelfs om 5 kilo af te vallen. En dan dacht ik “yes, I’ve got this!” Je krijgt complimenten van je omgeving. En zodra dat gebeurde, dacht ik al snel dat ik nu weer een beetje normaal kon gaan eten. Maar dat ‘normaal’ bestond bij mij niet. Dat ‘alles of niets’ zat er namelijk heel hard bij mij in. Dus als ik weer normaal ging eten, werd dat elke vrijdag een zak chips. En elke zaterdag en zondag ook. En maandag gaan we weer gezond eten. Dat resulteerde erin dat de verloren kilo’s twee keer zo snel terugkwamen, want ik was zo streng geweest in die periode daarvoor, dat ik daarna helemaal los ging met alles wat ik maar lekker vond.

Op die manier ben ik ruim tien jaar lang echt een levende jojo geweest. Ik was weer heel veel afgevallen en dan zeiden mijn ouders “Goed gedaan Iris, en nu volhouden, je kan het!” Een paar maanden later zou ik weer terug zijn op gewicht of zelfs nog erger, want elke kilo die ik had verloren, kwam er dubbel weer aan. Ik viel 4 of 5 kilo af en daarna kwam ik weer 10 kilo aan. Dat voelde dus elke keer weer als falen. Elke keer als ik dan weer op die weegschaal stond, was het weer zo’n grote teleurstelling en dat kon ik eerlijk gezegd (zeker niet in die tijd) helemaal niet gebruiken, want ik voelde weer dat gevoel dat ik niet goed genoeg was. Dit werd bevestigd door die stomme weegschaal. 

Mijn geluksgevoel werd heel erg beïnvloed door die weegschaal. Zo ging dit ruim 10 jaar door. Uiteindelijk had ik het maar losgelaten. Kennelijk is het niet voor mij bestemd om slanker te worden en om lekker in mijn vel te zitten. Take it or leave it, het zal wel. Tot 4 jaar geleden, toen was ik uiteindelijk 30 kilo zwaarder dan nu. Ik had letterlijk Obesitas, als het niet ernstig Obesitas was. Mijn BMI was veel te hoog, het paste totaal niet bij mijn lengte. Terwijl verder alles me voor de wind ging. Ik woonde in het buitenland en het ging goed met me. Ik maakte mijn dromen waar. Ik heb lange tijd in het buitenland gewoond en gewerkt als duikinstructeur. Dat was iets waar ik al vanaf mijn 16e droomde. Je kunt je voorstellen, als je dat waar maakt, dan geeft dat een enorme kick en een enorme drive.

En dan ook weer die bevestiging. Zie je wel, ik kan het wel! En als je in het buitenland woont of je bent op vakantie, dan komt vaak die camera tevoorschijn. Maar ik vond die camera verschrikkelijk. Dat was echt niet mijn beste vriend. Elke keer als ik dan die foto terug zag van mezelf, was het een bikkelharde confrontatie. Het liefst wilde ik wegduiken en zeggen laat maar zitten. Maar ja, je ontkomt er bijna niet aan als je op vakantie bent. Tot vier jaar geleden en ik een vakantiefoto van mezelf terug zag. “Ben ik echt zo zwaar geworden? Nee, dat ben ik niet toch?” Maar ik was het wel. Ik was 30 kilo aangekomen zonder dat ik maar enig idee had hoe. Ik wist het oprecht niet toen. Nu wel natuurlijk! Voor mijn gevoel was dat er ineens aan gekomen. Op dat moment vond ik dat er nu echt iets moest gaan veranderen. Die foto klopt namelijk niet met hoe ik me voel. Ik had in het verleden al heel veel eetschema’s en sportschema’s geprobeerd, maar dat werkt allemaal niet.

Ik ben natuurlijk in het verleden ook naar diëtisten geweest en die zeiden ook allemaal dat ik volgens een schema moest eten en 3x per week moest gaan sporten. Maar dat triggerde weer die wilskracht en op die wilskracht ben ik ook in het buitenland beland. Op wilskracht ben ik in no time duikinstructeur geworden zonder enige ervaring. Ik moest en zou mijn dromen waarmaken. Dus je kunt je voorstellen dat ik een enorme wilskracht en enorme drive had. En het zou me niks verbazen als jij dat ook hebt. Dat je op wilskracht heel veel kan bereiken. Eigenlijk is onze maatschappij gebouwd op wilskracht, laten we eerlijk zijn.

Waarschijnlijk is wilskracht de reden waarom jij het huis hebt waar je nu in woont, de carrière die je hebt, misschien wel het gezin of de partner die jij hebt. Alles gaat om presteren en die lat zo hoog mogelijk leggen en het onmogelijke mogelijk te maken, want daar krijgen we een kick van. Ik wist van mezelf dat ik op wilskracht veel had bereikt, behalve afvallen. En dat was één grote mindfuck. Waarom lijkt me alles te lukken, behalve dat afvallen, behalve dat ik lekker in mijn vel zit? Dat lukt me maar niet. Ik besloot dat ik een andere manier moest vinden. En nee, ik ga geen hulp zoeken bij een bij een diëtist of bij iemand anders, want die hebben me alleen maar in een negatieve zin verder geholpen. 

Mijn conditionering was helemaal verpest door alle diëten. Ik had een hele zware dieet-mindset. Ik was extreem bezig met eten. En mijn omgeving ook: “Moet je dat wel eten, Iris? Is dat wel goed voor jou?” Ik wist dat ik op wilskracht niet blijvend zou afvallen. Er was ook niemand die mij dat kon uitleggen, want iedereen begon weer over eetschema’s. Ik was er helemaal klaar mee. Ik moet die diepere laag gaan vinden, want er is meer aan de hand dan alleen die 30 kilo. Die 30 kilo extra op mijn heupen is een resultaat van hoe ik mij voel en hoe ik me gedraag. En ook rondom mijn mindset. Dus ik ging die diepere laag opzoeken rondom afvallen. Ik zou afvallen zien als een soort experiment, als de grootste vorm van zelfontwikkeling, als goed voor jezelf zorgen.

Ik had verschillende dingen op papier gezet zoals wat ik belangrijk vind en wat ik graag zou willen veranderen. Er kwam daar letterlijk naar boven dat ik mijn gedachtes, mijn mindset en negatieve gedachten wilde veranderen. Ik wil ook liever zijn voor mezelf, niet meer die lat zo hoog leggen. Maar ook het oordeel rondom eten – gezond en ongezond. Dat wilde ik niet meer. Dat is een heel lang proces geworden met de focus op die drie pijlers. Ik ben constant bezig geweest met zelfreflectie, mijn gedachten opschrijven, nieuwe waarheden te ontwikkelen voor mezelf en ook constant mezelf afvragen wat lief zijn voor mezelf betekent (op meerdere fronten).

Een heel belangrijk punt in mijn ontwikkeling was mijn journey rondom het afvallen, waardoor het eigenlijk niet meer ging voelen als strijden. Ik ging een voedingsdagboek bijhouden om me bewust te worden rondom eten, want ik had geen idee wat ik op een dag naar binnen werkte. Net als dat ik geen idee had waarom ik opeens 30 kilo zwaarder werd dan dat ik had gewild. Ik moest meer bewustwording gaan creëren rondom mijn eten. Ik ben dit voedingsdagboek ook gaan analyseren en ik zag op vrijdag een enorme piek. Ik ging bij mezelf na hoe ik me die dag voelde. Hierdoor kwam ik er achter dat er op die vrijdag iets vervelends was gebeurd. Hierdoor wist ik dat ik een grote emotie-eter was. Ik eet heel erg veel als ik iets te vieren heb en blij ben, maar eet ik ook als ik me niet goed voel of als er iets naars is gebeurd of als ik gewoon even niet zo lekker in mijn vel zit. Dus ook dat ben ik gaan aanpakken, op een liefdevolle manier. Ik begon in te zien dat emotie-eten ook iets heel moois kan zijn. Hoe komt het dat ik een emotie-eter ben? Wat is de kern? Wat probeert het mij dat duidelijk te maken? Dus zo ben ik eigenlijk aan de slag gegaan, stap voor stap. En het allerbelangrijkste wat mij heeft geholpen in die journey is dat het niet ging voelen als volhouden. En dat is misschien het grootste geheim dat ik je nu kan vertellen. Als afvallen voelt als volhouden moet je ermee stoppen. Je hoeft niet heel je leven om te gooien om af te vallen. Juist niet, liever niet. Dat betekent namelijk dat je het volhouden bent. Volhouden is op wilskracht en dat is een verkeerde energiebron. Wat je eigenlijk wilt gaan bereiken is dat je dicht bij jezelf blijft en dat gaat optimaliseren, stap voor stap. Niet alles in één keer willen, want dan gaat het weer richting die wilskracht. Maar als jij dicht bij jezelf blijft en dicht bij jouw waarheid, bij jouw belangen, wat jij belangrijk vindt rondom eten, rondom het hele leven eigenlijk, hoe makkelijker het gaat worden. Want hoe vaak heb je wel niet gehoord, je moet je lifestyle aanpassen, maar hoe doe je dat dan? Ik heb dat stap voor stap allemaal aangepakt. Ik ging liefdevoller kijken naar mezelf en mijn oordeel rondom eten, gezond en ongezond. Dat heb ik weten los te laten. Ik geloof nu alleen in voedzaam eten en minder voedzaam eten, en de juiste balans daarin vinden.

Het gaat erom dat jij rust krijgt. Rust in je lichaam, in je geest en in je mindset. Want als jij die rust ervaart, die innerlijke rust, dan pas ga jij kilo’s verliezen. Jouw lichaam wil van nature helemaal geen kilo’s kwijtraken. Jouw lichaam wil zich namelijk eerst veilig voelen en als het zich niet veilig voelt, dan gaat het juist kilo’s vasthouden. Het is een onnatuurlijk gedrag om kilo’s te verliezen. Het is een beschermlaag voor je lichaam, maar ook om niet dicht bij jezelf te komen. Voor mij was het een soort beschermingsmechanisme. En pas toen ik die rust vond in mezelf ben ik ruim 30 kilo afgevallen in 2 jaar tijd.

Twee jaar tijd is heel erg schappelijk met afvallen. Het moet niet snel gaan, het moet goed gebeuren. Ik ben daarna ook nooit meer teruggevallen, omdat ik gewoon weet hoe het nu werkt. Ik ben een betere versie van mezelf geworden. Dat maakt afvallen zo mooi en zo krachtig. Het is allesomvattend. Ik had heel graag gewild dat er vroeger iemand mij 4 kon vertellen hoe het werkt. Dat afvallen de grootste vorm van zelfontwikkeling is en eigenlijk iets heel moois is. Je moet het jezelf gunnen. Het heeft namelijk niks met wilskracht te maken.